ΑΝθρωπος!
miriotou
Mon, 09/11/2023 – 12:24
«Τόσο δύσκολο, μα τόσο δύσκολο ν’ αφήσεις την εποχή σου να σε σφραγίσει, χωρίς να σε παραχαράξει».
Τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη, μοιάζουν σαν να γράφτηκαν για τις μέρες που διανύουμε. Μια φράση, δύο κύμματα. Η λαχτάρα για ζωή και το «κτήνος» που δεν σου επιτρέπει να ζήσεις. Και πώς να εξηγήσεις στα παιδιά ότι ανθρώπινο χέρι οδηγεί άλλον άνθρωπο σε βέβαιο πνηγμό. Ανήκουστο, πρωτοφανές, αδιανόητο, την ίδια στιγμή που το μίσος γίνεται συνήθεια όπως και το τέρας για το οποίο τόσο παραστατικά μιλούσε κάποτε ο Χατζιδάκις. Η εξουσία του ενός που χρησιμοποιεί την όποια δύναμη θέσης που θεωρεί ότι κατέχει, εις βάρος του απλού πολίτη, εκείνου που πρέπει να «προσαρμοστεί», να «συμμορφωθεί». Πώς κατάντησε έτσι ο άνθρωπος; Νιώθει ικανοποίηση από τον πόνο, την δυσκολία, την αδυναμία του άλλου; Πόσος εγωισμός χωραέι πλέον μέσα του και πότε θα δώσουμε σημασία σε αυτή τη ρημάδα τη σωτηρία της ψυχής;
Μεγαλώνουμε παιδιά στο σχολείο με αγάπη, σε μια κοινωνία που ισορροπεί κάπου ανάμεσα στην ανασφάλεια και στο μίσος. Μιλάμε στα παιδιά για ενσυναίσθηση, για την θέση του άλλου, ενώ ο κόσμος γύρω τους ως επι το πλείστον, αρέσκεται στο να φοβίζει, να πληγώνει, να ταπεινώνει και κανείς δεν ψάχνει μέσα του την καλύτερη εκδοχή του εαυτού του. Κανείς δεν αξιολογεί τον άλλον με τα κριτήρια εκείνου του άλλου, χωρίς εγωισμό. Αν γινόταν αυτό, θα προλαβαίναμε το κακό. Υπερισχύει όμως συχνά η ανάγκη επίδειξης ισχύος. Δεν μετρήσαμε ποτέ ως ανθρωπότητα τα ΑΝ που χρειάζονται για να λεγόμαστε άνθρωποι, εκείνες τις προυποθέσεις που δύνανται να μας ξεχωρίσουν από τα ρομπότ ή τα κτήνη. Πες μου μια τέτοια προυπόθεση θα σκεφτείτε. Το συναίσθημα θα σας πω… Δεν νιώθει πλέον ο άνθρωπος. Αυτό εισπράττω.
Η δολοφονία – γιατί για δολοφονία πρόκειται – στον καταπέλτη του Blue Horizon, αποτελεί ένα ακόμη ηχυρό μήνυμα, μια απελπισμένη κραυγή ότι η ανθρωπότητα πνίγεται στον βάλτο που η ίδια έφτιαξε και κάποιος πρέπει να της μάθει κολύμπι. Έχω ανάγκη να ανοίγω την τηλεόραση και να βλέπω μεγαλύτερη αναπαραγωγή θετικών ειδήσεων. Να μιλάμε πιο συχνά για τον κόσμο που νοιάζεται, που αγαπάει, που θεραπεύει. Αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να αναζητήσουμε γιατί κάπου παλεύουν να εξοντώσουν την φθορά και πρέπει να τους ξετρυπώσουμε. Σ’ ένα καμαράκι, σε μια σχολική αίθουσα, ανάμεσα στις πυρκαγίες, μέσα σε πλημμυρισμένους τόπους, με όλο τους το είναι, με κάθε κόστος…