Μια παράσταση για τις έμφυλες διακρίσεις στο Θέατρο Ελέρ – Ελένη Ερήμου

Η παράσταση εκκινεί από την ιστορία της Μαρίκας, μιας γυναίκας που έζησε στην ελληνική επαρχία από τη δεκαετία του ’30 έως και τις αρχές του 21ου αιώνα. Το ενδιαφέρον μας επικεντρώνεται στα νεανικά της χρόνια –τα οποία συνέπεσαν με την περίοδο του Εμφυλίου– και τις κρυφές συναντήσεις με τον μεγάλο της έρωτα, ο οποίος ήταν αντάρτης στα γύρω βουνά. Ακολούθησε γάμος από προξενιό˙ για να ξεπλύνει την «ντροπή».
Η ζωή της άγνωστης αυτής γυναίκας αποτελεί την αρχή της ιστορίας της παράστασης στην οποία έχουν καταγραφεί προσωπικές μαρτυρίες γυναικών από διαφορετικές πόλεις στην Ελλάδα και με διαφορετικό κοινωνικό υπόβαθρο. Τα ηχητικά ντοκουμέντα από την ιστορία της Μαρίκας αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του έργου, που στόχο έχει να αναδείξει το υλικό των συνεντεύξεων. Με βάση τις μαρτυρίες, η παράσταση αφηγείται ιστορίες γυναικών, που στην πλειονότητά τους υπήρξαν σε βίαια, νοσηρά και τοξικά περιβάλλοντα. Μέσα από τις αφηγήσεις, το χιούμορ και τις προσωπικές τους ανατάσεις, την ευαισθησία και τον αυτοσαρκασμό τους αποτυπώνεται το ατομικό και συλλογικό γυναικείο βίωμα. Η εμβόλιμη χρήση λογοτεχνικών αναφορών, μουσικής και βίντεο, ενισχύουν τη σκηνική αφήγηση.

Η παράσταση θεματοποιεί τα αφανή καθημερινά βιώματα –λόγω των έμφυλων ανισοτήτων– και ανιχνεύει τα ταυτοτικά στερεότυπα, από την εποχή του Εμφυλίου έως σήμερα. Οι μαρτυρίες ως τεκμήρια,αναδεικνύουν τον αντίλογο στο κοινωνικό παρόν, τους πόλους, τα άκρα και την ταλάντευση μέσα στην Ιστορία.

Μια συνάντηση γυναικών. Μια συλλογική αναζήτηση και περιπλάνηση εντός και εκτός σκηνής. Γυναίκες γήινες, ακίνητες κι άλλοτε μετέωρες. Εκπορευόμενες από το παρελθοντικό τους τραύμα, πέφτουν και σηκώνονται, διαλύουν, γκρεμίζουν, ξαναχτίζουν. Γυναίκες «Ά-τοπες» στο παρόν, σταδιακά όμως περιπλανώμενες προς την εύρεση νέου τόπου, ενός συλλογικού τοπίου.
Την παράσταση συνοδεύουν δωρεάν θεατροπαιδαγωγικά εργαστήρια για το κοινό που την παρακολούθησε, επιχορηγούμενα από τον γαλλικό φορέα Mediterranean Women’s Fund.

Οι σκηνοθέτιδες Κατερίνα Αδαμάρα και Γιώλικα Πουλοπούλου σημειώνουν: «Η παράσταση επιδιώκει να αναδείξει τα καθημερινά βιώματα των γυναικών, που χαρακτηρίζονται συνήθως ως απλά ή ασήμαντα στην ελληνική πατριαρχική κοινωνία. Επί σκηνής συναντιούνται πέντε γυναίκες: ακούνε, μιλούν, συμφωνούν, διαφωνούν, αυτοσαρκάζονται, υποστηρίζουν –η μία την άλλη–, παίζουν, χτίζουν, κρύβονται, ανοίγουν δρόμους, βοηθούν, γελούν, πέφτουν και σηκώνονται· συνεχίζουν.

Οι ηθοποιοί φέρουν τα λόγια και τις εμπειρίες συνεντευξιαζόμενων γυναικών από διαφορετικούς τόπους της Ελλάδας, σε έναν εξαιρετικά ανοίκειο και «ψυχρό», «υπό κατασκευή» χώρο. Δεν βολεύονται. Μέσα σε αυτόν αναζητούν τη θέση τους˙ γι’ αυτό τον οικοδομούν και τον μεταμορφώνουν. Συνομιλούν με τα σκηνικά υλικά και δημιουργούν συμβολικές εικόνες, «γλυπτά», χάος και τάξη.