Η Ελενα Τοπαλίδου, λοιπόν. Που την ανακάλυψα ως πρωταγωνίστρια σε εκείνη την εξαιρετικά λιτή ταινία με τίτλο «Μαγνητικά πεδία». Και που την ξαναβρήκα μπροστά μου στο «Arcadia» του Γιώργου Ζώη που εγώ ο «βλάσφημος» τολμώ να πω ότι είναι ανώτερη από το «Lost Highway», φέρ’ ειπείν, του υπερτιμημένου Ντέιβιντ Λιντς.
Σαν να βλέπω μπροστά μου ταινία με αληθινό σενάριο και αληθινά πρόσωπα. Σαν μια ταραχή που διαπερνά τη ραχοκοκαλιά μου. Σαν τυφώνας. Σαν ένα μοιραίο πλάσμα που βλέπω στο όνειρο και τον εφιάλτη μου.
Αν μπείτε στον κόπο να τη διαβάσετε, θα καταλάβετε!
Σκηνή 1η
«Με το μπαλέτο αναμετρήθηκα πάρα πολύ, από τη μια το λάτρευα, από την άλλη το μισούσα»
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ: Αθηναία;
ΕΛΕΝΑ ΤΟΠΑΛΙΔΟΥ: Ναι. Εντάξει, έχω καταγωγές από Τραπεζούντα, από Κεφαλλονιά… Ξέρεις ότι τα «Μαγνητικά πεδία» τα γυρίσαμε στην Κεφαλλονιά;
Δ.Δ.: Α, κι εγώ από Κεφαλλονιά, ο μισός. Ο παππούς μου από την πλευρά της μητέρας μου από τα Μακρυώτικα.
Ε.Τ.: Ξέρεις ότι τα «Μαγνητικά πεδία» τα γυρίσαμε στην Κεφαλλονιά;
Δ.Δ.: Πω πω, τι ταινία ήταν αυτή! Το σενάριο δικό σου ήταν;
Ε.Τ.: Ο Γιώργος Γούσης (σ.σ.: σκηνοθέτης της εν λόγω ταινίας) κι εγώ συναντηθήκαμε σε μια φάση προ κορωνοϊού και μου πρότεινε να κάνω ένα βιντεοκλίπ για ένα τραγούδι και αγαπηθήκαμε πάρα πολύ καλλιτεχνικά και ανθρώπινα, δηλαδή ταιριάξαμε. Και μετά, μέσα στον κορωνοϊό, μου είπε: «Θέλω να κάνω μια ταινία, να φύγουμε τώρα που όλοι είναι κλεισμένοι μέσα». Και μου λέει: «Μίλα μου για σένα». Και του είπα τη φάση όπου ήμουν στη Θεσσαλονίκη – γιατί εγώ χορεύτρια έχω σπουδάσει, και ως χορεύτρια εργάστηκα 16 χρόνια με τον Κωνσταντίνο Ρήγο. Ηταν ο άνθρωπος της ζωής μου.
Δ.Δ.: Τον χορό πώς τον ανακάλυψες;
Ε.Τ.: Τον ανακάλυψα ως παιδί! Και θέατρο θα μπορούσα να είχα κάνει από την αρχή, αλλά ο χορός με τράβηξε λόγω του μπαλέτου. Ημουν περίπου 9 τότε στο Χαλάνδρι και είχα πολύ μεγάλη ζωντάνια. Ηθελα να χορεύω, να παίζω, να μαθαίνω ρόλους, να κάνω χίλια δυο, ακόμα και σινεμά, νόμιζα ότι με τραβάει συνεχώς μια κάμερα. Αλλά με πήγαν σε μια σχολή μπαλέτου, της Ελενας Βακαλοπούλου που ήταν η πρώτη μου δασκάλα, και εκεί άρχισα να εκφράζομαι μέσα από την τέχνη του χορού. Στην εφηβεία ήμουν και πάρα πολύ καλή μαθήτρια και πιανίστα – τότε έκανα και πιάνο κι απ’ όλα. Στο σχολείο ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, απειλητικά καλή θα έλεγα.
Δ.Δ.: Απειλητικά;
Ε.Τ.: Ναι, έπρεπε πάντα να παίρνω 20. Οπότε οι γονείς μου με πήγαν σε ένα ιδιωτικό σχολείο για να μπορέσω να κάνω τα μαθήματα της πρώτης δέσμης που ήθελα εγώ -μαθηματικά, φυσική, χημεία, τέτοια- και συγχρόνως όμως έκανα και μπαλέτο.
Δ.Δ.: Το μπαλέτο είναι πολύ απαιτητικό.
Ε.Τ.: Τότε ήταν απλώς μια σχολή ερασιτεχνική, εννοώ της γειτονιάς – πολύ καλή σχολή όμως. Διότι η Ελενα Βακαλοπούλου είχε και έναν σύζυγο, τον Φραγκίσκο Βουτσινό, που ήταν τραγουδιστής της όπερας διεθνούς επιπέδου, εξαιρετικός. Και τότε το μπαλέτο με συνεπήρε με έναν αυτοκαταστροφικό τρόπο. Γιατί δεν ταίριαζε στο σώμα μου, δεν είχα την εικόνα που απαιτεί το μπαλέτο.
Δ.Δ.: Για εξήγησέ το αυτό.
Ε.Τ.: Στο μπαλέτο πρέπει να έχεις κάποια χαρακτηριστικά για να μπορέσεις να ανταποκριθείς σε αυτό με τη μία. Δηλαδή να έχεις κάποια πέλματα, το κουντεπιέ, τα ισχία, το αν ντεόρ… Το σώμα σου να έχει κάποιες προδιαγραφές τις οποίες εγώ δεν είχα. Ημουν ένα παχουλό παιδί.
Δ.Δ.: Παχουλό; Μα είσαι πολύ αδύνατη.
Ε.Τ.: Ναι, διότι εργάστηκα προς αυτή την κατεύθυνση με τέτοια μανία.
Δ.Δ.: Πότε αδυνάτισες δηλαδή;
Ε.Τ.: Τότε ξεκίνησε μια ιστορία πολεμική με εμένα και το μπαλέτο. Με το μπαλέτο αναμετρήθηκα πάρα πολύ, από τη μια το λάτρευα, από την άλλη το μισούσα.
Σκηνή 2η
«Ηπια αίμα στη ζωή μου»
Δ.Δ.: Είσαι πλάσμα των αντιθέσεων.
Ε.Τ.: Ναι, ναι, ακριβώς, πάρα πολύ.
Δ.Δ.: Δηλαδή τη μια στιγμή αγαπάς, την άλλη μισείς.
Ε.Τ.: Την ίδια στιγμή που έχω μεγάλη ανάγκη από ευχαρίστηση και ηδονή, την ίδια στιγμή έχω μεγάλη ανάγκη να πειθαρχήσω απολύτως σε κάτι.
Δ.Δ.: Εχω δει μια ταινία πάνω σε αυτό, λέγεται «Αξιαγάπητη», από τη Νορβηγία. Eίναι μια γυναίκα που αγαπάει πάρα πολύ έναν άνδρα, τον θέλει πολύ και με τον τρόπο της τον διώχνει. Συμβαίνει αυτό. Τώρα, ας πούμε, από τη μία θέλεις να μιλήσεις μαζί μου και από την άλλη θέλεις να φύγεις;
Ε.Τ.: Θέλω να φύγω, λες; Με ψυχολόγησες; Βασικά δεν έχω απόλυτη επικοινωνία με την ύπαρξή μου.
Δ.Δ.: Τον Νίκο τον τρέλανες, φαντάζομαι. Βάρεσε μπιέλα;
Ε.Τ.: Αμφότεροι.
Δ.Δ.: Οχι αμφότεροι. Η γυναίκα είναι που τραβάει και διώχνει τον άνδρα – έτσι λένε οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι. Αν δεν θέλει η γυναίκα, δεν γίνεται τίποτα. Μητριαρχία έχουμε.
Ε.Τ.: Αλήθεια; Εγώ πάλι είμαι μια αρκετά παραδοσιακή γυναίκα μέσα στην ψυχή μου.
Δ.Δ.: Δεν σου φαίνεται αυτό. Ούτε στα «Μαγνητικά πεδία» φαινόταν.
Ε.Τ.: Ναι, γιατί τα «Μαγνητικά πεδία» περιέγραψαν τη φάση στη ζωή μου τότε που εγκατέλειψα τον χορό.
Δ.Δ.: Εκεί μου θύμισες πάρα πολύ την Ανούκ Εμέ. Μια σκοτεινή φιγούρα.
Ε.Τ.: Ναι, είμαι πολύ σκοτεινή μέσα μου.
Δ.Δ.: Μίλα μου για το σκοτάδι αυτό. Ελα, μην κρύβεσαι. Φοράς τα γυαλιά τώρα για να κρυφτείς.
Ε.Τ.: Αυτά είναι γυαλιά μυωπίας.
Δ.Δ.: Και μυωπίας και προστασίας.
Ε.Τ.: Ξέρεις, την αγάπησα τη μυωπία μου. Την αγάπησα, γιατί μη βλέποντας ένιωθα ότι δεν με βλέπουν. Κι έτσι μπορούσα να κρυφτώ μέσα στον κόσμο.
Δ.Δ.: Ναι, κρύβεσαι συνέχεια. Και από τον εαυτό σου κρύβεσαι.
Ε.Τ.: Οχι πια. Εχω αποκτήσει μια μεγάλη ακρίβεια στο πώς αντιμετωπίζω τον εαυτό μου. Του μιλάω πάρα πολύ σταράτα. Εκείνος μου κρύβεται, διότι θέλει να με καταστρέφει διαρκώς.
Δ.Δ.: Είσαι απίστευτη, μοναδική ίσως.
Ε.Τ.: Κοίτα, Δημήτρη, εγώ υπήρξα μέσα από τους ρόλους μου μέχρι τώρα στη ζωή μου. Ηταν το απάγκιο μου διότι δεν μπορούσα να προσδιορίσω την ύπαρξή μου. Ηταν σαν να μην άντεχα την ακρίβεια των περιγραμμάτων. Σαν να διαχέονταν τα περιγράμματα, γι’ αυτό δεν ήθελα να βλέπω κιόλας. Με τη μυωπία δεν βλέπεις ακριβώς τι γίνεται, και αυτό με βοηθούσε.
Δ.Δ.: Δηλαδή είσαι το κατάλληλο πρόσωπο για μια ταινία του Κρόνενμπεργκ, του Ντέιβιντ Λιντς… Το «Arcadia» σού πάει πολύ. Δεν καταλαβαίνει κανείς τι ρόλος είναι αυτός, είναι μια οπτασία βγαλμένη από την Κόλαση.
Ε.Τ.: Αυτό κάνω και τώρα στην παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά, τον «Χορό του θανάτου» του Στρίντμπεργκ. Είμαστε δύο άτομα μέσα από την Κόλαση, σαν βρικόλακες. Σαν να είμαι μα γυναίκα η οποία διψάει για αίμα.
Δ.Δ.: Των ανδρών;
Ε.Τ.: Συγκεκριμένα, στο έργο, ναι. Αλλά εγώ δεν θέλω να πιω το αίμα των ανδρών. Ηπια αίμα στη ζωή μου. Υπήρξα βουλιμική στη διατροφή, αλλά και ως άνθρωπος. Τα θέλω όλα, όλα. Ηδονιστικά κατά κάποιον τρόπο.
Σκηνή 3η
«Η διαστροφή μου είναι να ανήκω στον άνδρα, να υποτάσσομαι, να είμαι το κορίτσι του»
Δ.Δ.: Ηδονιστικά τα έχεις κάνει όλα; Ομολόγησε.
Ε.Τ.: Οχι. Διότι συγχρόνως είμαι πάρα πολύ ντροπαλή. Μου αρέσει να είμαι κάτω από τον άνδρα. Η διαστροφή μου είναι να ανήκω στον άνδρα, να υποτάσσομαι, να είμαι το κορίτσι του.
Δ.Δ.: Αυτό είναι η Νικόλ Κίντμαν στο «Babygirl». Αλλά έτσι εξουσιάζει τον άλλον.
Ε.Τ.: Δεν είμαι η γυναίκα-δηλητήριο, ας πούμε. Είμαι η γυναίκα που μπορεί να πάρει την πρωτοβουλία, αλλά δεν θα το κάνει να φανεί. Είμαι σαφέστατα ντροπαλή, ταπεινή και συγχρόνως είμαι ηδονίστρια.
Δ.Δ.: Αυτή είναι η διαστροφή σου. Με αυτή την ντροπαλότητα που έχεις, είσαι και χειριστική όμως.
Ε.Τ.: Προφανώς, φυσικά και είμαι χειριστική, δεν το αρνούμαι.
Δ.Δ.: Τον Νίκο τον έχεις διαλύσει.
Ε.Τ.: Αντε πάλι με τον Νίκο… Τον αγαπώ πάρα πολύ τον Νίκο. Και όχι έτσι απλά, είναι πολλά τα αισθήματα.
Δ.Δ.: Εχεις αγαπήσει πολλούς άνδρες;
Ε.Τ.: Ναι, έχω αγαπήσει. Από πολύ μικρή. Εχω μεγάλη αγάπη προς τους άνδρες.
Δ.Δ.: Σε πλησίαζαν και τους έδιωχνες;
Ε.Τ.: Ναι, και με πλησίαζαν, και τους ήθελα, και τους έδιωχνα. Διότι ήταν πολύ ισχυρή η θέση του Κωνσταντίνου Ρήγου στη ζωή μου τότε. Χωρίς να έχω μια ερωτική σχέση μαζί του, υπήρξε πολύ ισχυρός στη ζωή μου. Σαν να ήταν ο σύντροφός μου, χωρίς όμως να είμαστε σύντροφοι. Με επηρέαζε πολύ ως φυσιογνωμία ανδρική».
Δ.Δ.: Το φαντασιακό σου λειτουργεί πολύ μέσα σου.
Ε.Τ.: Πάρα πολύ. Η φαντασία μου είναι απολύτως ισχυρή.
Δ.Δ.: Φαντάζεσαι διάφορα πράγματα… Τα αποκαλύπτεις;
Ε.Τ.: Ναι, τα αποκαλύπτω. Τα ζητάω κιόλας. Είμαι τολμηρή και σ’ το να ζητήσω.
Δ.Δ.: Αρα είσαι μια γυναίκα με την οποία η πίστη και η αφοσίωση σε έναν άντρα δεν υπάρχουν. Είναι στον αέρα όλο αυτό.
Ε.Τ.: Οχι, η αλήθεια είναι ότι είμαι πραγματικά πιστή. Από τον πατέρα μου πρώτα, που με επηρέασε πάρα πολύ και υπήρξα η κόρη του μπαμπά. Η δύναμη του με συγκινούσε και με επηρέαζε. Ο πόνος μου ήταν που δεν μπόρεσα να του πω πράγματα για εκείνον. «Εφυγε» πριν δυο χρόνια, απότομα. Αλλά είμαι πιστή. Το ιδανικό στη ζωή μου, από μικρή, ήταν να ανήκω και να παντρευτώ τον άνδρα της ζωής μου. Και στον Κωνσταντίνο Ρήγο ήμουν πιστή, και ενώ μου ζήτησαν να πάω στο εξωτερικό να χορέψω αλλού, να φύγω για τη Λυών, για την Αμερική, δεν πήγα διότι πίστευα βαθιά τον συγκεκριμένο άνθρωπο, και την επαγγελματική, αλλά και την προσωπική σχέση που είχα μαζί του.
Δ.Δ.: Η οποία δεν ήταν ερωτική.
Ε.Τ.: Οχι, όχι.
Δ.Δ.: Αλλά ήταν ερωτική υπογείως.
Ε.Τ.: Στην πραγματικότητα ναι, διότι με επηρέαζε πάρα πολύ ως ύπαρξη. Τότε δεν μπορούσα να σταθώ με άλλους άνδρες. Ηταν η κριτική του απέναντι στους άλλους άνδρες αλλά και ο χορός ήταν πολύ ισχυρό στοιχείο στη ζωή μου. Ηταν τόσο ισχυρό, τόσο ατέρμονο, τόσο πονετικό, τόσο πολύ, που έπρεπε να του ανήκω ολοκληρωτικά. Ηταν ο δάσκαλός μου Γιάννης Μέτσης ο ένας στον οποίο ανήκα τότε, ο Ρήγος και το δράμα μου με τον χορό. Οταν έφυγα από κει και πήγα στο θέατρο, ήταν αλλιώς τα πράγματα. Γιατί με το θέατρο δεν έχω την ίδια σχέση που είχα με τον χορό. Εχω μια πιο ομαλή και ευτυχισμένη σχέση. Είμαι ευτυχισμένη πολύ στο θέατρο και στο σινεμά. Δεν σκοτώνω τον εαυτό μου πια. Τον αναδεικνύω, τον πιστεύω μ’ έναν τρόπο. Ενώ τότε δεν τον πίστευα, δηλαδή κατάφερνα κάτι και την επόμενη στιγμή το πετούσα στα σκουπίδια.
Σκηνή 4η
«Ανήκω στον Νίκο και τον Πέτρο τον γιο μας, ανήκω στην οικογένεια αυτή»
Δ.Δ.: Είναι αλήθεια ότι η αγάπη είναι μονογαμική, το σώμα είναι πολυγαμικό;
Ε.Τ.: Εγώ πιστεύω ότι είναι πολύ σχετικό το θέμα της απιστίας ή όχι. Αν και δεν θέλω να μιλάω για τον Νίκο, επειδή λέγονται πράγματα και μας έχουν κουράσει, εγώ αυτή τη στιγμή ακόμα ανήκω στον Νίκο μέσα μου.
Δ.Δ.: Μα είναι πολύ ωραίο αυτό που λες, γιατί φοβάσαι να το πεις; Το βρίσκω υπέροχο.
Ε.Τ.: Φοβάμαι τους τίτλους που μπαίνουν… Αλλά του ανήκω και είμαι συνεπής με όλη μου την πορεία απέναντι σε αυτόν τον άνδρα. Ανήκω στον Νίκο και τον Πέτρο τον γιο μας, ανήκω στην οικογένεια αυτή.
Δ.Δ.: Πολύ φυσικό είναι αυτό που λες, το αντίθετο θα ήταν αφύσικο.
Ε.Τ.: Το εννοώ.
Δ.Δ.: Μα αυτό συμβαίνει στους ανθρώπους. Μια σχέση να τελειώνει και ταυτόχρονα να είσαι δεμένος με τον άλλον συναισθηματικά.
Ε.Τ.: Δεν μιλάω για το συναισθηματικό τώρα εγώ ακριβώς…
Δ.Δ.: Το «ανήκω» τι σημαίνει δηλαδή; Σωματικά, όλα μαζί;
Ε.Τ.: Για μένα, ναι. Αλλά ας μείνουμε στο «ανήκω» σκέτο. Ανήκω στον Νίκο.
Δ.Δ.: Αυτό πάντως που με εντυπωσιάζει με σένα είναι αυτές οι αντιφάσεις που έχεις. Σε ροκανίζουν, σε φθείρουν;
Ε.Τ.: Οχι. Θεωρώ ότι όλοι είμαστε γεμάτοι αντιφάσεις και όλοι προσπαθούμε να μπούμε κάτω από μια ταμπέλα.
Δ.Δ.: Δεν τις ομολογούν όμως.
Ε.Τ.: Δεν είναι μόνο ότι δεν τις ομολογούν. Εχω μεγάλο θέμα κατανόησης με τα πράγματα. Δεν μπορώ να καταλάβω μια γενική φράση τύπου «οι γυναίκες σήμερα παθαίνουν τούτο», «οι άνδρες σήμερα είναι αυτό», «το Ιντερνετ είναι εκείνο»… Εγώ μπερδεύομαι με τη γενική πληροφορία. Χρειάζομαι για να λειτουργήσω την προσωπική κατανόηση απέναντι σε κάτι. Είναι κάτι σαν αυτισμός. Την ώρα που θα πω «κατάλαβα» σημαίνει ότι έχω καταλάβει τόσο καλά που μπορώ αυτό που έχω καταλάβει να το φάω, να το καταπιώ, να το πασαλειφτώ, να το κάνω μάσκα προσώπου, να το φορέσω και να βγω. Αλλιώς δεν καταλαβαίνω τίποτα. Και συνήθως δεν καταλαβαίνω.
Δ.Δ.: Θέλεις να πεις δηλαδή ότι η γενικότητα είναι παραπλανητική.
Ε.Τ.: Για μένα είναι σχεδόν τυραννική.
Δ.Δ.: Ενώ κάθε άνθρωπος είναι μια ξεχωριστή περίπτωση.
Ε.Τ.: Ενας πλανήτης διαφορετικός. Τόσο διαφορετικός που για να μπορέσει να συνεννοηθεί με έναν άλλον πλανήτη το μόνο σίγουρο είναι η απόλυτη παρεξήγηση. Αυτό πιστεύω.
Δ.Δ.: Πολύ μεγάλη κουβέντα αυτή. Και με τις σχέσεις σου τι παρεξηγήσεις είχες;
Ε.Τ.: Αυτή τη στιγμή είναι διαφορετικά τα πράγματα, διότι στη ζωή μου δεν είχα αποδεχτεί ότι δεν καταλαβαίνω τίποτα. Τώρα το παραδέχομαι. Οπότε τώρα δρομολογώ τις σχέσεις με τους ανθρώπους ή ανασκευάζω τις σχέσεις με τους παλιούς ανθρώπους, γιατί μου είναι πολύ δύσκολες οι νέες σχέσεις. Κουράζομαι, τώρα είμαι επιφυλακτική απέναντι σε αυτές. Αλλά, παρ’ όλα αυτά, έχει μεγάλη σημασία για μένα να συνεννοηθώ, να καταλάβω τι μου λες και να εξηγήσω τι εννοώ. Αυτό είναι για μένα πια απαράβατο.
Δ.Δ.: Μπορείς να το εξηγήσεις όμως;
Ε.Τ.: Προσπαθώ και πιστεύω ότι μπορώ, γιατί τα λόγια από την κοιλιά μου έρχονται και απευθείας βγαίνουν από το στόμα.
Σκηνή 5η
«Τους τρέλανα, ναι, αρκετά»
Δ.Δ.: Λες την αλήθεια στον άλλον;
Ε.Τ.: Ναι, τη λέω, και όχι μόνο. Τα λόγια των ανθρώπων φτιάχνονται στην κοιλιά τους, στο θυμικό τους, και περνάνε από εκατό συμπλέγματα μέχρι να βγουν στο στόμα τους. Απαιτώ πλέον από τον εαυτό μου για να μπορώ να ανταποκρίνομαι στη στιγμή, τα λόγια να έρχονται σαν εμετός – τόσο ορμητικά, ώστε μετά να εξαντλούμαι, να λιποθυμάω. Να είμαι τόσο ειλικρινής. Θα διαλέξω τις λέξεις ώστε να είμαι απόλυτα ικανοποιημένη με αυτό που έχω εκφράσει τελικά.
Δ.Δ.: Και τα λες χύμα στον άλλον. Δεν κρύβεσαι.
Ε.Τ.: Οχι πια.
Δ.Δ.: Και τσακώνεσαι με τον άλλον.
Ε.Τ.: Τώρα πια ναι, συγκρούομαι.
Δ.Δ.: Κάνεις εχθρούς;
Ε.Τ.: Είμαι καλόψυχος άνθρωπος, αληθινά, και πιστεύω ότι ο άλλος άνθρωπος έχει πάντα μια εκδοχή που και ο ίδιος μπορεί να μην τη γνωρίζει. Γουστάρω πολύ δηλαδή να μπορώ να εκμαιεύσω με έναν τρόπο από τον άλλον άνθρωπο την καλύτερή του εκδοχή.
Δ.Δ.: Υπάρχει αυτή; Βγαίνει;
Ε.Τ.: Αναλόγως, αν δεχτεί ή αν δεν δεχτεί. Με τους μαθητές μου -μέχρι πέρυσι ήμουν στην Εθνική Λυρική Σκηνή, φέτος δεν προλαβαίνω να πηγαίνω-, με παιδιά ηλικιών από 17 μέχρι 20, μπορώ να τρίψω τις ψυχές τους να αναζητήσω την αλήθεια μέσα τους.
Δ.Δ.: Τους τρέλανες όλους.
Ε.Τ.: Τους τρέλανα, ναι, αρκετά.
Δ.Δ.: Είμαι σίγουρος. Η τρέλα όμως αυτή κάπου καταλήγει. Δεν κάνει κάτι; Δεν σοκάρει;
Ε.Τ.: Εγώ πιστεύω βαθιά ότι αυτό που θα με ταρακουνήσει είναι εκείνο που θα με κινητοποιήσει. Αυτό που δεν μπορώ είναι το να μην κινητοποιηθώ. Και πιστεύω ότι για οποιονδήποτε άνθρωπο η κινητοποίηση είναι το μεγάλο ζητούμενο. Το να θες να σηκωθείς να κάνεις κάτι. Αυτό ζητάω και αυτό προσπαθώ να προκαλώ στους άλλους – όταν με νοιάζει βέβαια ο άλλος.
Δ.Δ.: Είσαι προβοκάτορας, κατά μια έννοια.
Ε.Τ.: Σε εισαγωγικά όμως. Για να προκαλέσω συγκίνηση, όχι για να τραβήξω το χαλί να τσακίσω τον άλλον. Επειδή αγαπώ τους ανθρώπους. Αγαπώ την καλή τους εκδοχή. Με συγκινούν οι άνθρωποι, όπως όταν πάω στο σούπερ μάρκετ και είναι κάποιες γυναίκες με κάτι υγρά μάτια που όταν με βλέπουν μου λένε: «Πόσο σας αγαπάω!». Με συγκινεί το ότι μπορεί κάποιος να γουστάρει να σε δει στην καθημερινότητά του.
Σκηνή 6η
«Τιμωρούσα τον εαυτό μου με το να κάνω εμετό το φαγητό»
Δ.Δ.: Βία έχεις χρησιμοποιήσει ποτέ;
Ε.Τ.: Δεν είμαι βίαιος άνθρωπος. Δεν υπήρξα ποτέ.
Δ.Δ.: Δεν σου έχει έρθει ποτέ να δείρεις κάποιον;
Ε.Τ.: Η μεγαλύτερη βία που εξέφρασα στη ζωή μου, η πιο ισχυρή και η πιο αδιανόητη, ήταν απέναντι στον εαυτό μου.
Δ.Δ.: Δηλαδή τι του έκανες;
Ε.Τ.: Τον τιμωρούσα με το να κάνω εμετό το φαγητό. Με το να τον σκοτώνω στο μπαλέτο, τον τιμωρούσα με τον σωματικό πόνο. Καλά, αυτό είναι και λίγο των χορευτών. Αμα χορεύεις εκατό ώρες την ημέρα και σε ευχαριστεί ο πόνος αυτός, είναι τιμωρία. Τον τιμωρούσα με το να μην του αναγνωρίζω τίποτα. Να μην του αναγνωρίζω ότι πέτυχε μια παράσταση και την επόμενη μέρα να του λέω: «Δεν έχει πετύχει τίποτα, πάμε πάλι από το μηδέν». Δεν του χαρίζω κάστανα. Εγώ στον άλλον δεν θα πάω με τον τιμωρητικό τρόπο που πήγα στον εαυτό μου. Εχω μεγάλη επιβράβευση μέσα μου για τους άλλους, έχω μεγάλη δοτικότητα, το μπράβο το δίνω, το χαρίζω στους άλλους. Σε μένα ποτέ. Χαρακτηριστικά, στη Λυρική παλιά έλεγα: «Μπράβο, μπράβο, μπράβο, μπράβο!» και μου έλεγαν: «Κυρία, όταν χαίρεστε γιατί κλαίτε;». Λέω: «Γιατί συγκινούμαι που το κατάφερες». Επειδή πιστεύω ότι είναι πολύ ψηλά ο στόχος στην τέχνη, στον χορό, στο θέατρο, είμαι πολύ σκληρή με τους ανθρώπους που δεν το αναγνωρίζουν. Ο καλλιτέχνης πρέπει να εργαστεί σοβαρά, έχει χρέος απέναντι στην τέχνη του, απέναντι στην αλήθεια που θα πει στον εαυτό του. Είμαι αυστηρή στο ότι οι άνθρωποι λένε πολλά ψέματα στον εαυτό τους.
Δ.Δ.: Τι λένε δηλαδή;
Ε.Τ.: Οτι, π.χ., ο σκηνοθέτης φταίει που κάτι δεν πέτυχε, ενώ εσύ ως ηθοποιός δεν έχεις κάνει τίποτε απέναντι σε αυτό που χρωστάς στον ρόλο σου. Θεωρείς ότι έχεις μάθει τα λόγια του ρόλου σου και ότι ο ρόλος σου ξέρει τα λόγια, ενώ εσύ ξέρεις τα λόγια, ο ρόλος σου δεν έχει ιδέα. Δεν ξέρει ο ρόλος σου τι θα πεις.
Δ.Δ.: Είσαι το ίδιο αυστηρή με τον εαυτό σου;
Ε.Τ.: Πιο πολύ. Και γι’ αυτό είμαι έτσι με τους άλλους. Γιατί κάθε βράδυ θα κάνω μια ώρα μπαλέτο, θα σκιστώ.
Δ.Δ.: Παλιά πόση ώρα χόρευες;
Ε.Τ.: Τότε κάναμε πολλές ώρες, οκτώ ας πούμε. Αλλά, εντάξει, ήμασταν νέοι. Το σώμα αποκτά μια σοφία μεγαλώνοντας. Δεν χρησιμοποιεί πια τους μυς με τον ίδιο τρόπο. Εχει τη σοφία να σκεφτεί και να πάει στους μοχλούς της κίνησης, στους μοχλούς της σκέψης. Δηλαδή η ορμή που είχαμε κάποτε τώρα γίνεται με άλλου είδους ακρίβεια. Δηλαδή τώρα μπορώ να χορέψω καλύτερα, αλλά δεν έχω την ίδια ρώμη.
Δ.Δ.: Ε, λογικό.
Ε.Τ.: Ναι, αλλά τώρα η πληροφορία της σκέψης από τον εγκέφαλο πάει στον πυρήνα και ο πυρήνας σού δίνει τη σωστή εντολή. Παλιά πήγαινε σε όλο το σώμα και οι μύες μπερδευόντουσαν. Τώρα πάει σωστά. Και αυτό είναι ευχάριστο. Μεγαλώνω νιώθοντας ότι ομορφαίνω ως άνθρωπος. Δεν φοβάμαι καθόλου τη φθορά που προκαλεί το πέρασμα του χρόνου. Μόνο την ανημπόρια – θέλω να νιώθω δυνατή, για να κινητοποιούμαι. Δεν είχα ποτέ κρίση ηλικίας.
Δ.Δ.: Δεν σκέφτεσαι δηλαδή τα χρόνια που περνάνε.
Ε.Τ.: Οχι, ίσα-ίσα. Οσο πάει, είμαι πιο ευτυχισμένη από παλιά.
Σκηνή 7η
«Ο άνδρας για μένα είναι τα πάντα. Από τον απόλυτο τρόμο μέχρι την απόλυτη ομορφιά»
Δ.Δ.: Με ποια πράγματα αισθάνεσαι καλύτερα τώρα;
Ε.Τ.: Με τον εαυτό μου. Τον κοιτάζω και του κλείνω και το μάτι, τον παρατηρώ απέξω…
Δ.Δ.: Σε φλερτάρουν τώρα;
Ε.Τ.: Ναι. Θα το διεκδικήσω το φλερτ.
Δ.Δ.: Τι είναι άνδρας για σένα;
Ε.Τ.: Τα πάντα. Από τον απόλυτο τρόμο μέχρι την απόλυτη ομορφιά.
Δ.Δ.: Οχι δώρο;
Ε.Τ.: Ποτέ δώρο! Μόνο απορία. Απόλυτη παράδοση ή απόλυτη περιφρόνηση. Αυτό είναι ο άνδρας για μένα.
Δ.Δ.: Δεν είναι βρωμιάρης, δεν είναι απολίτιστος, δεν είναι βίαιος, δεν είναι σατράπης, δεν είναι καταπιεστικός;
Ε.Τ.: Εγώ έχω τσακωθεί με μια φίλη μου όταν της είπα: «Αυτή τη στιγμή δεν προλαβαίνω να ξεπεράσω την πατριαρχία μέσα μου». Δεν αμφισβητώ ότι στον κόσμο γίνονται τρομακτικά πράγματα, το ξέρουμε όλοι αυτό. Υπάρχουν άνδρες που είναι κακοποιητικοί και τοξικοί και θυμώνω με αυτό το πράγμα. Με την τοξικότητα, με αυτόν που τον ενδιαφέρει μόνο να σε χειριστεί και τίποτΕ άλλο. Αυτό μπορεί να το κάνουν και οι σκηνοθέτες. Μπορεί να συμβαίνει και στις σχέσεις. Κάποιοι σκηνοθέτες ή συνεργάτες θεωρούν πιο λειτουργικό το να σε χειριστούν παρά να κάνουν καλή παράσταση. Ενώ ξέρουν ότι, αν δεν σε χειριστούν, αν δεν σε μπλοκάρουν, θα είναι καλύτερη η παράσταση.
Δ.Δ.: Ξέρω κάποιον συγκεκριμένο;
Ε.Τ.: Δεν θα πω ονόματα, αλλά είναι πολλοί, και σκηνοθέτες, και δάσκαλοι, και πολιτικοί, και σύντροφοι, χιλιάδες.
Δ.Δ.: Τέτοια προβλήματα σεξουαλικά έχεις αντιμετωπίσει ποτέ εσύ;
Ε.Τ.: Εγώ όχι.
Δ.Δ.: Ούτε ξέρεις περιστατικά τέτοια; Δεν έτυχε ποτέ;
Ε.Τ.: Ναι, εντάξει, ξέρω περιστατικά όπως ξέρουμε όλοι. Προσωπικά δεν έχω υποστεί τέτοιου είδους βία στη ζωή μου.
Δ.Δ.: Μήπως είναι λίγο υπερβολικά όλα αυτά;
Ε.Τ.: Οχι, δεν είναι υπερβολικά αυτά.
Δ.Δ.: Μήπως μερικές το λένε επίτηδες, για να εκβιάσουν;
Ε.Τ.: Οχι. Οι γυναίκες που ομολογούν κακοποίηση, οι άνδρες που ομολογούν κακοποίηση, τα παιδιά που ομολογούν κακοποίηση, αυτό το φρικτό που βγάζει κάποιος από το στόμα του πρέπει να το πιστέψουμε.
Δ.Δ.: Μπορεί να είναι της φαντασίας τους.
Ε.Τ.: Θα δούμε, δεν ξέρουμε. Ομως δεν μπορούμε με το που λέει κάποιος κάτι να το αμφισβητήσουμε. Εφόσον λέει κάτι σοβαρό.
Σκηνή 8η
«Προτιμώ τον πιο αυταρχικό, χωρίς να είναι κακοποιητικός, παρά το χάος»
Δ.Δ.: Υπάρχει δημοκρατία στην τέχνη; Ο Λευτέρης Βογιατζής ήταν δημοκράτης ή επέβαλλε αυτό που ήθελε εκείνος;
Ε.Τ.: Το επέβαλλε. Στην τέχνη υπάρχει ο άνθρωπος ο οποίος είναι το κεφάλι – ο σκηνοθέτης, ο δάσκαλος, ο χορογράφος. Εχω γαλουχηθεί μέσα από τον χορό και ο χορός έχει το χαρακτηριστικό ότι οι χορευτές δεν μιλούν. Για όλα αποφασίζει ο χορογράφος. Οταν πήγα στο θέατρο, απόρησα: «Απαντούν οι ηθοποιοί; Συζητούν τι νιώθουν; Πώς το κάνουν αυτό;». Εγώ εκπαιδεύτηκα σε καθεστώς στρατιωτικής πειθαρχίας. Αγαπώ να υποτάσσομαι στον σκηνοθέτη. Αρκεί εκείνος να με έχει πείσει για τον δρόμο που με πάει. Αλλά προτιμώ να υποταχθώ ακόμη και σε έναν σκηνοθέτη που μπορεί να μη με πείσει παρά σε έναν που θα μου πει: «Ελα μωρέ, δεν πειράζει, πάμε και όλοι μαζί να δούμε». Προτιμώ τον πιο αυταρχικό, χωρίς να είναι κακοποιητικός, παρά το χάος. Αν μου πει ένας άνθρωπος «έτσι σε φαντάζομαι», θα φανταστώ κι εγώ τον εαυτό μου έτσι, θα το κάνω.
Δ.Δ.: Αρα σου άρεσε η περίπτωση του Βογιατζή;
Ε.Τ.: Κοίτα, έχω περάσει πολύ δύσκολα.
Δ.Δ.: Σε χτύπησε ποτέ;
Ε.Τ.: Οχι, καλέ, αλίμονο, δεν χτυπούσε.
Δ.Δ.: Είχε δαγκώσει το αυτί μιας ηθοποιού. Τον θεωρώ κορυφαίο.
Ε.Τ.: Κι εγώ το ίδιο. Και μάλιστα ήταν και ο νονός του παιδιού μας.
Δ.Δ.: Ο Νίκος δούλευε με τον Λευτέρη;
Ε.Τ.: Πολλά χρόνια.
Δ.Δ.: Εκεί συναντηθήκατε;
Ε.Τ.: Οχι, στον «Γυάλινο κόσμο» που είχε κάνει με τον Δημήτρη Μαυρίκιο. Εγώ όμως τον ήξερα από πιο παλιά. Στον Λευτέρη εγώ ήμουν έγκυος και πέρασα ήρεμα πολύ, όλη την εγκυμοσύνη μου εκεί. Με αγαπούσε κάπως. Ξέρεις όμως τι ήθελε ο Λευτέρης; Να συγκρουστείς μαζί του. Να μην τρομάξεις να συγκρουστείς.
Δ.Δ.: Ηταν συγκρουσιακός. Είσαι κι εσύ όμως συγκρουσιακή.
Ε.Τ.: Ναι, τελικά, έχω καταλήξει ότι είμαι. Μέχρι τώρα όμως δεν συγκρουόμουν με τους ανθρώπους, φοβόμουν. Εχω αλλάξει όμως πάρα πολύ.
Δ.Δ.: Εχεις ένα βλέμμα γοητευτικό και ταυτόχρονα απειλητικό. Είσαι έτοιμη να συγκρουστείς μαζί μου τώρα.
Ε.Τ.: Η αδερφή μου και η μαμά μου το λένε συνέχεια αυτό.
Δ.Δ.: Νομίζω ότι πάντα ήσουν έτσι.
Ε.Τ.: Πάντως, γενικά έκανα το αντίθετο, μαζευόμουν.
Σκηνή 9η
«Επρεπε να φάω και να κάνω εμετό»
Δ.Δ.: Εχεις κάνει πολλά λάθη στη ζωή σου;
Ε.Τ.: Απειρα, χιλιάδες, εκατομμύρια.
Δ.Δ.: Εχεις μετανιώσει;
Ε.Τ.: Δεν μπορώ να μετανιώσω γιατί ό,τι έκανα το έκανα έτσι όπως μπορούσα εκείνη τη στιγμή. Δεν θα μπορούσα να είχα κάνει τίποτε παραπέρα. Ημουν ο εαυτός μου, με την αναπηρία μου τη διατροφική, την ψυχική…
Δ.Δ.: Το λες πολύ αυτό για τη διατροφή.
Ε.Τ.: Το λέω γιατί ήταν η ζωή μου ολόκληρη. Ημουν κρυμμένη, ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να επικοινωνήσει την τροφή με τους άλλους, να φάει σε ένα τραπέζι. Δεν ήμουν φυσιολογική. Δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω την τροφή όπως εσύ. Επρεπε να τη φάω και να την κάνω εμετό. Οπότε είχα θέμα. Αντί να μιλάω μαζί σου με ηρεμία, κοίταγα τα μπισκότα. Και μαζί τους είχα πολεμική σχέση.
Δ.Δ.: Χρόνια αυτό;
Ε.Τ.: Ναι, από 14 μέχρι…
Δ.Δ.: Ανορεξική ήσουν;
Ε.Τ.: Οι ανορεξικοί είναι άλλο. Εγώ ενώ ήθελα να φάω τα πάντα στην πραγματικότητα ή δεν έτρωγα ή έτρωγα και τα έβγαζα. Τώρα πια έχω καταλάβει τι μ’ αρέσει να τρώω, τι να μην τρώω. Τώρα ξέρω τι μου αρέσει, παλιά δεν ήξερα.
Δ.Δ.: Μήπως όλα αυτά είναι και μέρος της γοητείας σου; Γι’ αυτό σε θέλουν οι άλλοι να παίξεις σε μια παράσταση ή σε μια ταινία; Μήπως η Τοπαλίδου τελικά είναι το πιο περίεργο, ιδιαίτερο, παράξενο, διαφορετικό πλάσμα στον εγχώριο καλλιτεχνικό πλανήτη;
Ε.Τ.: Εγώ αυτό που κατάλαβα στη ζωή μου είναι ότι το «περίεργο, ιδιαίτερο, παράξενο» δεν μου έφτασε τα τελευταία δύο χρόνια. Χρειάστηκα και να ανταποκριθώ σε κάτι πιο γήινο. Το παιδί, η σχέση μου…
Δ.Δ.: Το έχεις τρελάνει και το παιδί;
Ε.Τ.: Οχι, δεν το έχω τρελάνει το παιδί, ίσα-ίσα. Το παιδί είναι ανεξάρτητο. Μπορεί να πει «φεύγω» και να πάει αυτή τη στιγμή μόνο του κάπου και να μην πάρει τηλέφωνο για έναν μήνα.
Δ.Δ.: Και το αντέχεις αυτό ως μάνα;
Ε.Τ.: Ναι, πρέπει να το αντέξω. Πιστεύω σε αυτό. Στη ζωή μου με τον Πέτρο υπήρξα μια μπανάλ μαμά, δεν έβγαλα πάνω του όλο αυτό το πράγμα που είχα. Ημουν καλή μαμά. Δηλαδή προσπαθούσα να νιώθω ότι κάθε στιγμή που περνάει γίνομαι μνήμη γι’ αυτόν και να μην του είμαι απαραίτητη. Να μη νιώσει κάποια στιγμή ότι «δεν μπορώ χωρίς τη μαμά μου».
Επίλογος
«Είμαι ολόκληρη μια ταραχή»!
Προτού ολοκληρωθεί αυτός ο χείμαρρος και αφού στο τέλος μού έλεγε να μην αναφέρω καν το όνομά του –«θα με ταράξουν με σχόλια»-, στη συνέχεια φτάσαμε στην πολιτική, για να καταλήξουμε στην ταραχή.
Δ.Δ.: Με την πολιτική η σχέση σου είναι ίδια όπως είναι και με τα άλλα;
Ε.Τ.: Με την πολιτική δεν έχω καμία απολύτως σχέση.
Δ.Δ.: Ούτε ξέρεις τίποτα, ούτε ασχολείσαι;
Ε.Τ.: Ξέρω, ξέρω, αλλά με θλίβει. Μου φαίνεται τραγικά υποκριτικό.
Δ.Δ.: Δεν ήσουν αριστερή;
Ε.Τ.: Υπήρξα αριστερή επειδή ως παιδί οι γονείς μου ήταν βυθισμένοι στο ΚΚΕ. Αλλά μετά τίποτα. Δεν μπόρεσα καθόλου εκεί να νιώσω κινητοποίηση στην ψυχή μου.
Δ.Δ.: Αποχή, δηλαδή.
Ε.Τ.: Ναι, δυστυχώς. Ωστόσο, αυτό τον καιρό έχω σταθεί απέναντι σε πράγματα που συμβαίνουν. Στάθηκα απέναντι στην τοξικότητα του Ιντερνετ, έχω κάνει κάποιες αναρτήσεις οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν από πάρα πολλά sites…
Δ.Δ.: Εναν ακτιβισμό, ας πούμε.
Ε.Τ.: Ναι, και αυτό με ικανοποίησε ως προς τον εαυτό μου γιατί ήταν πράγματα τα οποία τα σκέφτηκα μόνη μου, βρέθηκα στην ανάγκη να τα κάνω, από την άποψη ότι είπα: «Ας γίνω χρήσιμη, εφόσον η καθημερινότητα με προβάλλει με έναν τρόπο». Είπα: «Ας χρησιμοποιήσω αυτό το πράγμα για να μπορέσω να κάνω κάτι πιο χρήσιμο. Οπότε μίλησα για τη θνητότητα, για τον τρόπο που το σώμα μας μάς αφήνει ή όχι, μίλησα για την τοξικότητα και την ευκολία με την οποία οι άνθρωποι κρίνουν την εμφάνιση των υπολοίπων».
Δ.Δ.: Πες μου ένα μόνο πράγμα που θα επιθυμούσες πάρα πολύ και δεν το έχεις. Με ειλικρίνεια.
Ε.Τ.: Ακεραιότητα, συνέπεια.
Δ.Δ.: Ταιριάζουμε πολύ σε αυτό. Πες μου και ένα πράγμα για το οποίο έχεις μετανιώσει πολύ στη ζωή σου;
Ε.Τ.: Αυτό που έκανα ήταν ότι αρνήθηκα τον εαυτό μου. Και δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Τον απαρνήθηκα, τον έκρυψα σε μια γωνιά. Φυσικά και θα ’θελα να μην το ξανάκανα. Αλλά ξέρεις, αν είχα ξεκινήσει με θέατρο, μπορεί να είχα γλιτώσει απ’ όλα αυτά, θα με έβγαζε από την κρυψώνα μου νωρίτερα».
Δ.Δ.: Μπορείς ποτέ να βγεις πραγματικά από την κρυψώνα σου;
Ε.Τ.: Τώρα βγαίνω. Είπα πολλές αλήθειες αλλά δεν τις άντεξαν οι άνθρωποι.
Δ.Δ.: Σε όλα αυτά που λέγαμε οι δυο μας τόση ώρα υπάρχουν αλήθειες; Η Ελενα μιλούσε ή ο ρόλος της;
Ε.Τ.: Είναι μια εκδοχή του εαυτού μου, η οποία έχει ξεστομίσει αλήθειες. Δηλαδή εγώ είπα στους γονείς μου «δεν αντέχω το σπίτι μου επειδή μέσα εκεί έχω υπάρξει τέρας για τον εαυτό μου». Είπα πράγματα που μπορεί να πονούσαν τον άλλον. Εχω πει όμως τέτοιες αλήθειες και στον εαυτό μου. Εχω πει: «Χρειάζεσαι έναν άνθρωπο να σε χειρίζεται στη ζωή σου, γιατί εσύ είσαι τόσο κακοποιητική στον εαυτό σου, που με τον άλλον είναι πιο εύκολο».
Δ.Δ.: Θα συμφιλιωθείς, θα ηρεμήσεις κάποια στιγμή;
Ε.Τ.: Δεν ξέρω. Δεν θέλω να ηρεμήσω. Είμαι πολύ απαιτητικός άνθρωπος. Το σώμα μου είναι πολύ…
Δ.Δ.: Ταραγμένο.
Ε.Τ.: Ναι, είναι πολύ ταραγμένο.
Δ.Δ.: Μα, είσαι ολόκληρη μια ταραχή.
Ε.Τ.: Ναι, φοβερό είναι αυτό. Μια ταραχή.
