Στην καρδιά αυτής της πολυαναμενόμενης αναβίωσης βρίσκονται οι πρωταγωνιστές Χρύσα Μαλιαμάνη και Νικόλας Μαραζιώτης, στους ρόλους της Αννας και του Αδριανού αντίστοιχα. Οι δύο ταλαντούχοι καλλιτέχνες μοιράζονται τις σκέψεις τους για την προετοιμασία, την πρόκληση της απόδοσης ενός τόσο απαιτητικού έργου και τη διαχρονικότητά της θεματολογίας του.
Gala: Η Αννα αποτελεί έναν καθρέφτη των κοινωνικών προσδοκιών και αντιφάσεων. Πόσο κοντά ή μακριά πιστεύετε ότι βρίσκεται από την πραγματικότητα του σήμερα;
Χρύσα Μαλιαμάνη: Σίγουρα η Αννα εκείνης της εποχής είναι ένα πλάσμα πιο απομονωμένο κοινωνικά, με πολύ συγκεκριμένη εικόνα στο μυαλό της για τις σχέσεις δύο ανθρώπων. Σήμερα, τα νέα παιδιά έχουν μεγάλη πρόσβαση σε πληροφορίες, έχουν άλλα πρότυπα και θέλω να ελπίζω ότι η σκέψη των νέων ανθρώπων και οι προσδοκίες τους όσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις έχουν εξελιχθεί. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν ατάκες στο έργο που θυμίζουν ελληνικές ταινίες παλαιότερων δεκαετιών, οι οποίες μας δείχνουν πόσο πολύ αυτά τα στερεότυπα είναι ριζωμένα στην ελληνική κοινωνία. Η προσπάθεια λοιπόν αποδόμησής τους παραμένει επίκαιρη και ουσιαστική όσο και την εποχή που γράφτηκε το έργο.
G: Σας προβλημάτισε η αναβίωση ενός έργου που προκάλεσε αντιδράσεις;
Χ.Μ.: Η αλήθεια είναι πως το βρήκα μεγάλη πρόκληση. Η φράση του μουσικού σουξέ «Θέλω να δω τον Πάπα», πέρα από την κυριολεκτική του σημασία, χωράει και διάφορες άλλες ερμηνείες. Αν σκεφτεί κανείς μια νέα κοπέλα που δεν έχει καθόλου εμπειρίες ζωής και ζει μέσα σε ένα υπερπροστατευμένο αστικό περιβάλλον, την καταπιεσμένη σεξουαλικότητά της, έχουμε αμέσως μια εκρηκτική συνταγή. Σήμερα, σε αντίθεση με την εποχή που γράφτηκε το έργο, πιστεύω πως υπάρχει περιθώριο γι’ αυτήν την ερμηνεία, χωρίς να θεωρηθεί θέμα-ταμπού, έτσι ώστε να ξεφύγει κανείς από τη στενή θρησκευτική ερμηνεία που προκάλεσε αναστάτωση το 1920.
G: Η μουσική του Σακελλαρίδη είναι απαιτητική. Πώς διαχειριστήκατε την ισορροπία μεταξύ τεχνικής και συναισθήματος;
Χ.Μ.: Η μουσική είναι γεμάτη χιούμορ και εκφραστικότητα. Η πρόκληση είναι να αποδοθούν οι λεπτές αποχρώσεις του χαρακτήρα, ενώ διατηρείται η ακρίβεια της φωνητικής ερμηνείας. Οι πρόβες μάς επέτρεψαν να εξερευνήσουμε τις δυναμικές της Αννας τόσο μουσικά όσο και υποκριτικά.
Gala: Πώς προσεγγίσατε τον Αδριανό;
Νικόλας Μαραζιώτης: Ο Αδριανός είναι ένας νεόνυμφος άντρας που ξαφνικά βρίσκεται αντιμέτωπος με μια αναπάντεχη κρίση στον γάμο του. Δεν είναι ο κλασικός δυναμικός ήρωας. Εχει αμφιβολίες, φοβίες, αλλά και μια αφέλεια που τον καθιστά πολύ ανθρώπινο. Χρειάστηκε να βρω τη λεπτή ισορροπία μεταξύ κωμωδίας και δραματικότητας.
G: Ποια είναι η άποψή σας για τη σάτιρα που κάνει το έργο στην αστική κοινωνία;
Ν.Μ.: Θεωρώ πως ως επί το πλείστον η αστική κοινωνία της Αθήνας το 1920 ήταν περισσότερο θέμα τίτλων παρά ευγενών αριστοκρατών. Και σε έναν μεγάλο βαθμό αυτό φαίνεται έντονα στο πόσο γρήγορα αλλοιώνονται οι ποιότητες και οι τίτλοι ευγενείας όταν μέσα στον οικογενειακό κύκλο αρχίζουν οι αναταραχές. Πιστεύω ότι ο Σακελλαρίδης αλλά και αρχικά ο Μωρίς Εννεκέν στο «Οικιακές Χαρές» -αφού από εκεί πηγάζει το έργο του Σακελλαρίδη- σατιρίζουν με μεγάλη μαεστρία την κατάρριψη των κοινωνικών και οικογενειακών θεσμών. Ούτε η αστική κοινωνία του σήμερα έχει μεγάλες διαφορές με του τότε, αλλά ούτε και οι θεσμοί που δοκιμάζονται στο έργο. Γι’ αυτό άλλωστε οι οπερέτες έχουν μεγάλη απήχηση στο κοινό ακόμα και σήμερα – και αυτό δείχνει τη σύνδεση που έχει το κοινό με τη θεματολογία του εκάστοτε έργου.
G: Τι σας εντυπωσίασε περισσότερο κατά την προετοιμασία της παράστασης;
Ν.Μ.: Ο τρόπος που το έργο εναλλάσσει χιούμορ και συναίσθημα. Η οπερέτα είναι μια δύσκολη τέχνη γιατί απαιτεί όχι μόνο εξαιρετική μουσική απόδοση, αλλά και θεατρική αλήθεια. Το να μπορείς να περάσεις από το γέλιο στη συγκίνηση σε δευτερόλεπτα είναι κάτι που κάνει αυτή την εμπειρία ξεχωριστή.
G: Ποιο στοιχείο του έργου θα λέγατε ότι σας αγγίζει περισσότερο;
Ν.Μ.: Η μουσική! Ο Σακελλαρίδης ήταν πραγματικά ιδιοφυής. Η μουσική και το σατιρικό κείμενο συνδράμουν εκπληκτικά στη δραματουργία των ρόλων. Αυτός ο συνδυασμός είναι που κάνει το έργο τόσο διασκεδαστικό και πιστεύω ακράδαντα ότι θα πρέπει να συμπεριληφθεί στο κλασικό ρεπερτόριο οπερέτας και να παρουσιάζεται συχνότερα